Naar aanleiding van een artikel over oude trapnaaimachines heb ik gisteren mijn oude trapnaaimachine (een pfaff 11 uit 1925) eens uit zijn hoekje in de kamer getrokken. Dat was maar goed ook, want het hele hoekje kon wel een opfrissertje gebruiken. Dus de machine geolied, het tafeltje in de was gezet en toen... gauw even uitproberen of ie het nog altijd zo lekker doet. Eigenlijk is er in ons hectische bestaan niets zo heerlijk als zonder elektriciteit te naaien met het zachte zoemen van deze machines. Ik heb echt wat met oude naaimachines.De kindjes vonden het ook superleuk: dat trappen op die machine en kijken hoe alles zo snel beweegt. Al gauw kwam de vraag: Mag ik ook lapjes naaien? Alleen trappen én naaien dat kan met zo'n klein lijfje natuurlijk nog niet. Dus werd het kinder-naaimachientje dat als decoratie in de studio staat ook geolied en van een nieuwe naald voorzien en mijn andere pfaff 11 te voorschijn gehaald. Genoeg om heerlijk een uurtje in de pyama te spelen!
Hebben jullie ook een zwak voor oude naaimachines? Welke heb jij? Ik zou het heel leuk vinden als je een reactie achter liet.
Ik zal zelf beginnen: Ik heb "slechts" vijf naaimachines: Twee Pfaff 11, een Singer Featherweight 222 (die met de vrije arm) en twee moderne machines: mijn longarm (APQS millenium) én mijn trouwe Pfaff Expression 2034
Fijn weekend!
